منبع: پیک ایران

 
“نسل سوم” نشریه دانشجویان علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی

سرمقاله شماره 14
 به قلم مدیر مسئول  نشريه : عماد برقعی
emadbus@yahoo.com
 50 هزار تومان و …

چند روز پیش در روزنامه ها خواندیم که آقای مهدی کروبی نامزد احتمالی نهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری در تشریح برنامه های خود در صورت انتخاب شدن به عنوان بالاترین مقام اجرایی کشور اعلام کرده است که در دوره ریاست جمهوری وی به هر ایرانی بالای 18 سال ماهیانه 50 هزار تومان پرداخت خواهد شد.
 ظاهر امر بسیار انسان دوستانه می نماید و در نگاه اول به نظر می رسد انجام این کار راه حل بسیاری از مسائل معیشتی مردم خواهد بود اما وقتی دقایقی روی این ادعا اندیشه کنیم در می یابیم که این ادعا نه تنها عملی نیست بلکه به فرض محال عملی شدن هم نه تنها دردی از طبقه محروم اجتماع درمان نمی کند بلکه بار بزرگی از مشکلات را هم بر دوش آنان خواهد افزود.
براساس آمارهای موجود در کشور 45 میلیون فرد بالای 18 سال وجود دارد. میزان مستمری این افراد ماهیانه رقمی معادل ۲،۲۵۰،۰۰۰،۰۰۰،۰۰۰ تومان و در سال 27،000،000،000،000 تومان خواهد بود که با احتساب نرخ برابری 900 تومان برای هر دلار، دولت ایران باید در سال رقمی معادل 30،000،000،000 دلار به شهروندان خود پرداخت نماید. همچنین در خوش بینانه ترین حالت هزینه های اداری این پروژه رقمی در حدود 450،000،000،000 تومان خواهد بود که باید به رقم فوق اضافه شود.*کاملا مشخص است که تامین این اعتبار با شرایط کنونی ایران غیرممکن خواهد بود زیرا که اگر انجام این عمل ممکن بود بسیاری از سیاستمداران و اقتصاددانانی که در اندیشه دستیابی به قدرت و یا حفظ آن بودند به انجام این کار مبادرت می ورزیدند و خود را یک شبه به یک قهرمان ملی تبدیل می کردند.
اگر فرض محال تامین این اعتبار نجومی را هم در نظر بگیریم پس از پرداخت این مبلغ ماهیانه به هر ایرانی ساختار بیمار اقتصاد کشور باعث ایجاد تورم فزاینده و سرسام آوری خواهد شد که وضعیت اقتصادی طبقه محروم کشور را بسیار بدتر از آنچه که شاهد آن هستیم خواهد کرد.
از منظر اجتماعی هم این سخن یادآور شعار پرداخت پول نفت به مردم در سالهای اولیه انقلاب است. مردم ایران سالهاست که در آرزوی تحقق این آرزو هستند و این طور به نظر می رسد که این شعار همان آرزوی 27 ساله ایرانیان باشد. در صورتی که آقای کروبی با طرح شعارهای این چنینی و جلب نظر طبقه محروم به عنوان رئیس جمهور آینده ایران انتخاب شود ، بر اساس استدلالهای فوق انجام این امر غیر ممکن خواهد بود و همین موجب ایجاد سرخوردگی مجدد و شاید بسیار شدیدتری از موارد قبلی خواهد شد. آنان که شعارهای سیاسی و در غالب شرایط موجود و در چارچوب قانون اساسی دادند موفق نشدند و سرخوردگی را که شاهد آن هستیم ایجاد شد ، وای به روزی که مردم به خاطر منافع اقتصادی به کسی رای دهند و شعارها تحقق نیابد.
در پایان ذکر این نکته ضروری به نظر می رسد که راه حل مسائل اقتصادی مردم ایران پیشنهاد چنین طرحهای خلق الساعه ای نیست بلکه مشکلات ، ناشی از نظام نابرابر توزیع ثروت و حضور نظام نابرابر سرمایه داری و تضاد شدید طبقاتی است. و تا زمانی که فکری به حال این وضعیت نشود شرایط به همین منوال خواهد بود . به قول شاعر :
خانه از پای بست ویران است
خواجه در بند نقش ایوان است