نقدی بر مقاله ی از ماست که بر ماست، نوشته آقای رضا 

     خوشبختانه کميساريای عالی پناهندگان  بالاخره يک سخنگو پيدا کرد تا ما  نيز بتوانيم مشکلات خود را با او مطرح کنيم . هر چند همچون تصميم گيرندگان  ديگر ، با عمده  کردن چند بی نماز ، درب مسجد کميساريای عالی پناهندگان را بسته ،  از عملکرد غير مسئولانه ، بعضاً بی ادبانه  و غير انسانی و  خارج از رعايت اصول و  مقرارات بيانيه عمومی حقوق بشر مصوب 1951 ، دفاع نموده اند. ولی چرا؟
    اولا اميدوارم ايشان از آن طيف مغرور نباشند که گفتن نقاط ضعف شان به جای تفکر، باعث  جبهه گيری سريع و انکار همه چيز شود با وجودی که اعضای کميساريای عالی پناهندگان نيز تصادفاً از همين طيفند !! در ضمن اميدوارم اين هموطن از آن آن طيف هم نباشند که همواره خود را از جماعت مبرا می دانند و ديگران را ملامت!! هر چند خود در خارج نشسته و حاشيه ی عافيت و سلامت برگزيده اند! و باز اميدوارم اين سخنگوی کميساريای عالی پناهندگان بر خلاف ولايت فقيه ، برای اين 6 ميليون ايرانی خازج از کشور لااقل اعتباری قائل باشند هر چند در اين مقاله از اين اعتبار، خبری نبود !!! در ابتدا اجازه دهيد از شما سئوال کنم چرا شما ؟ وضعيت خود را در خارج ،  فدای ريسک مبارزه برای آزادی در داخل نکرديد؟ دوم، آيا شما هم،  از همان جماعتی هستيد که رفتار تعدادی را ،  پيراهن عثمان می کنيد برای دبه در آوردن؟   و سوم ، شما که هرگز مشکلاتی مشابه را نداشته ايد چگونه وظيفه ی خود دانسته تا خوانندگان را از برداشت اشتباه از نحوه ی عملکرد اين سازمان مدافع حقوق پناهندگی  ، باز داريد؟ 
    حتما می دانيد که يکی از روشهای تمام دولتهای مستبد و گروههای مشابه ،  مخصوصا سازمانهای جاسوسی ،  به همکاری کشاندن مخالفان وبه زير بليط بردن آنان است . به اين خاطر نيز ،  يکی از مواد اعلاميه ی جهانی حقوق بشر( آرتيکل 20 جزء دوم ) اين چنين است:” هيچکس را نبايد به تعلق داشتن به يک سازمان ،  مجبور کرد ” . ولی متاسفانه بعضی ها؟! از موقعيت پناهندگی هم سوء استفاده می کنند تا افراد را به زير بليط خود در آورند!! و بدين خاطر( علت دفاع)  از عملکرد توهين آميز کميساريای عالی پناهندگان هم  در جهت خواستهای خود ، دفاع می کنند.
      دوستی از پناهندگان پرونده بسته تعريف می کرد:  چند سال به خاطر حمايت از مجاهدين در زندان بودم ، شکايتی از اين بابت نداشت، می گفت: توی زندان ، بدليل قبول نداشتن بی تفاوتی !! روشی دفاعی برای زنده ماندن شرافتمندانه ،  مرتب با اعمال  فشار ،  از من همکاری می خواستند . حتی بعد از آزادی ،  مرا ول نکردند. با هر حمله ای که از طرف مجاهدين صورت می گرفت،  مرا همچون گروگان، احظار می کردند . البته  من به مجاهدين ، انتقاداتی  داشتم ولی حاضر به همکاری برای جمهوری اسلامی هم ،  نبودم. زندگی برايم جهنم شده بود. انکار هميشه ،  يک شمشير بالای  سرم حرکت می کرد. تا يک شب ، چند نفر ازافراد  مجاهدين، به خانه من،  پناه آوردند .  وقتی رفتند خيلی ترسيدم  و  بالاخره تصميم گرفتم به زندگی  با ترس و لرز خود پايان بدهم. شرافتم را برداشتم و آمدم  ؛ خودم را به کميساريای عالی پناهندگان معرفی کردم.  کارت زندان و مدارکم را ارائه دادم . با سازمان مجاهدين هم تماس گرفتم گفتم من فلانی ، چند نفر از خانواده ما شهيد شدند . از شما تائيديه زندان در ارتباط با شما را می خواهم . بعد از شناسايی کردن من ،  گفتند اگر هوادار ما هستی بايد (دقت کنيد به بايد !!) بايد  بيايی عراق .  می گفت:  گفتم من ، زن و بچه دارم .آنها جواب داده بودند . مشکل زن و بچه ات را خودت يه جوری حل کن و بيا!! ( نقص حقوق بشر از حالا، هيچکس را نبايد به تعلق داشتن به يک انجمن مجبور کرد) خلاصه اين پناهنده ، مثل خيلی از پناهندگان سياسی ديگر طرفدار اين گروه ،  پرونده بسته است ، و فقط در صورت مردن يا خودکشی از نام او!! استفاده می شود ، فردی  که اينچنين  قربانی سياستهای بين المللی و عملکرد نيروهای اپوزيسيون شده اند فردی که  نه راه پس دارد  و نه راه پيش!! .  سازمان مجاهدين خلق هم ، به دليل پايمال نشدن خون شهدا !! (مشابهت با توجيه هات  ولايت فقيه) پايمال نشدن خون شهدا ، از دادن تائيديه به اين هوادار سابق خود، سر باز زده ،ا و را نزد کميساريای عالی پناهندگان دروغ گو !! معرفی کرده !!آيا او، واقعا دو راه دارد ، يا همکاری با مجاهدين يا همکاری با جمهوری اسلامی؟
     با اين مقدمه طولانی از يکی ازدلائل  دروغ گو ناميدن  ايرانيان توسط نماينده و سخنگوی کميساريای عالی پناهندگان ،آقای رضا ( لطفا اگر امکان دارد  آدرس و يا  تلفن خود را در اختيار ما قرار دهيد تا بتوانيم لااقل از شما چند سئوال حقوقی ،  داشته باشيم )  اين هموطن دگرديسی  کرده ، با مطرح کردن توجيه مسئولان کميساريای پناهندگان نشئت گرفته از سياستهای آقای خاتمی ،  فرار برای زندگی بهتر!! به دفاع از عملکرد کميساريای عالی پناهندگان پرداخته اين ماده از بيانيه ی حقوق بشر مصوب 1951 ، امضاء شده و امضاء  پس نگرفته توسط دولت ايران را ناديده گرفته و ايرانيان را دروغ گو لقب داده!! آرتيکل  25 از بيانيه عمومی حقوق بشر: ” هر کس حق دارد يک زندگی مناسب در حد استاندارد جهت سلامتی و رفاه خود و خانواده اش  شامل غذا ، لباس ، مسکن ، و مراقبتهای پزشکی و خدمات اجتماعی مورد نياز داشته باشد و حق امني
ت در وقايع بيکاری ، مريضی ، ناتوانی ، بيوگی ، پيری و يا فقدان های ديگر معاش در وقايع را ، تحت کنترل خود بگيرد.” به اين دليل چون در جمهوری اسلامی اين حد هم رعايت نمی شود،  جا دارد چند تلنگر،  به نحوه ی قضاوت اين عضو افتخاری کميساريای عالی پناهندگان  زده ، فی المقدمه از ايشان چند سوال  ، داشته باشم.
     در مقدمه ی قانون مورد عمل سازمان شما( منظور کميساريای عالی پناهندگان نه سازمان سياسی تان!! ) نوشته شده :” نظر به اينکه انسانی مجبور نباشد بعنوان آخرين چاره برای عصيان در مقابل ظلم و فشار و استبداد به جايی متوسل شود ، يک اصل است ، حقوق بشر بايد توسط يک قاعده ی قانونی حمايت شود ”  و اين آرتيکل: ” هيچکس نبايد مورد تهاجم مستبدانه ای در زمينه ی مسائل خصوصی ، خانواده ،  زندگی شخصی و يا مکاتبات داخلی قرار گرفته و آبرو و شرف کسی مورد حمله واقع شود ، همه حق دارند از تهاجم و دخالت در اين گونه موارد از طريق قانون حمايت شوند ” ( از طرف قانون حمايت شوند!!)  پس  چرا هواداران فلان گروه را آنقدر معطل می کنند تا رنگ  موهايشان ،  رنگ دندانهايشان  شود  ولی وابستگان فلان فرقه يا گروه را نيامده !!  با حقوق و برخورد مناسب پذيرايی می کنند؟ چرا بايد کميساريای عالی پناهندگان از اين کشور تا آن کشور، احکامش فرق داشته باشد؟ چرا بايد کميساريای عالی پناهندگان جواب سئوالات و حتی دليل رد کردن پرونده ی کسی را ندهد ؟ چرا بايد مراجعه به درب ساختمان برای پيگيری پرونده  را قدوغن و پليس را به جان پناه آورندگان بياندازند؟ می بينيد که تا اينجا، بعنوان يک دردمند در اين زمينه ،  صحبت از نحوه برخوردهاست و نه چرائی در برخوردها، صحبت بر سر قبولی يا عدم قبولی نيست ، بحث بر سر سياسی برخورد کردن کميساريای عالی پناهندگان است.و اين رشته سر دراز دارد !!
     با ا ميد به اينکه شما ، يکی ازآن  خراب کنندگان پل برای ايرانيان نبوده باشيد          
                                                         اميد بهروزی