خبرگزاري كار ايران
آزاده افشاريان
آنچه اين روزها بيش از پيش شاهد آن هستيم, اظهارات مسوولان در خصوص چگونگي برنامه‌‏هاي خود براي جوانان است، برنامه‌‏هايي كه در حوزه‌‏هاي مختلف به طور ضربتي اجرا مي‌‏شود! و اصولا نتيجه‌‏اي نيز ندارد!
طرح اشتغال ،‌‏فراغت ، ازدواج و مسكن از نمونه‌‏هاي بارز اين طرحها هستند ؛ اما چه بسا كه اين كلمات كه هم اكنون بيشتر جنبه فانتزي دارند تا روزنامه‌‏ها و رسانه‌‏هاي جمعي با استفاده از آن ويترين‌‏هاي خود را زينت ببخشند, ديگر تبديل به باوري سخت شده كه آن را معضلي بدون راه‌‏حل مي‌‏دانند. 
اولين هدف و مقصود مي‌‏شود, آرمان رفتن به سرزميني بهتر, آنجا كه بتوانند راحت كار كند, به تحصيل بپردازد و از همه مهمتر زندگي كند، آن هم بدون دغدغه و نااميدي براي آمدن فردا!
جوان ايراني دست‌‏يابي به امكاناتي كه او را به مقصد برساند را سخت غيرقابل تحمل و گاهي غيرممكن مي‌‏بيند, او براي پيشرفت و براي دست‌‏يابي به آينده‌‏اي مطلوب احتياج به كار دارد ؛ البته حضور در بازار كار مستلزم دارا بودن مدركي است كه آن را دانشگاه ارايه مي‌‏كند, پس اول فكر راه‌‏يابي به اين مكان را در سر مي‌‏پروراند كه خود هزاران معضل ديگر را به همراه مي‌‏آورد, افزايش معلم خصوصي, كلاس‌‏هاي كنكور كه چون قارچ همه جا مي‌‏رويند و در نهايت فروش سوالات كنكور و بسياري مشكلات ديگر ، نتايج اعلام مي‌‏شود و خبرهاي داغ توليد مي‌‏شود! خودكشي جوانان با معدل‌‏هاي بالا كه در مرحله اول نيز موفق به كسب نمره حد نصاب نشده‌‏اند! كه البته خود سوژه‌‏اي جديد مي‌‏شود براي صحبت كردن با افراد مرتبط، و اما آنها كه قبول مي‌‏شوند حضور 4 ساله در دانشگاه كه اگر خود طالب‌‏ باشي, مي‌‏تواني كسب دانش كني و اگر هم نخواهي افتان و خيزان با معدل 12 و 13 مدركي به نام كارشناسي مي‌‏گيري! اما خان اول به سرآمده و خان دوم كه بسي مشكل‌‏تر از قبل است, پيش رويت قرار مي‌‏گيرد!
ورود به بازار كار, آنچه مسوولان مي‌‏گويند وجود 26 درصد از جوانان بيكار در اين سرزمين است ؛ اما همه مي‌‏دانيم كه مانند هميشه آمارها آن‌‏گونه كه بايد واقعيت‌‏ها را انعكاس نمي‌‏دهد!
اشتغال در ايران در 3 مرحله مختلف قابل توصيف است, يا آشنا داريد و مي‌‏توانيد مشغول به كاري شويد كه در آمد نسبتا خوبي دارد, يا آشنا نداريد ؛ ولي توانايي داريد و مشغول به كار مي‌‏شويد بدون كسب درآمد قابل توجه و با فعاليت بالا بدون امنيت شغلي, يا آشنا نداريد, توانايي هم داريد ؛ اما موفق نمي‌‏شويد كار پيدا كنيد و اين چنين عنوان بي‌‏كار را براي خود رقم مي‌‏زنيد, بدين ترتيب يك راه حل خوب پيش‌‏پايتان مي‌‏ماند و آن چيزي نيست جز رفتن!
در طول 25 سال گذشته بيش از يك ميليون تن از سرمايه‌‏هاي انساني از ايران خارج و وارد بازار كار كشورهاي توسعه يافته ‌‏شدند, كه براساس برآورد‌‏هاي كارشناسان تنها زيان اقتصادي ناشي از چنين مهاجرت‌‏كنندگاني معادل دو هزار ميليارد دلار برابر حدود هر سال درآمد نفت كشور است.
گفتني است,آسيب اصلي فرهنگي و معنوي آن قابل محاسبه نيست.
در حال حاضر بيش از150 هزار پزشك و مهندس ايراني در آمريكا زندگي مي‌‏كنند و براساس مطالعات به عمل آمده متخصصان ايراني مقيم آمريكا در مقايسه با ساير همتاهاي خارجي رتبه نخست درآمد و رتبه دوم تحصيلات بالاتر از ليسانس را دارند.
همچنين, درعموم كشورهاي مهاجرپذير، ايرانيان از جهات علمي، فرهنگي ، تجاري ، اجتماعي و حتي سياسي افتخار آفرين و جز درآمدهاي مهاجران ساير كشورها به حساب مي‌‏آيند و همچنين ضريب هوشي بالاتر از متوسط ضريب هوشي جهان را دارند.
اما بي‌‏مهري به نخبگان و صاحبان مقام‌‏هاي المپيادي در كشور خود جاي تامل و بحث بسيار دارد, در حال حاضر 80 درصد المپيادي‌‏ها جذب دانشگاه‌‏هاي خارجي مي‌‏شوند.
براساس آمار دبير بورد ژنتيك ايران, از مجموع 367 دانش‌‏آموز كه تا چندي پيش به المپيادهاي جهاني اعزام شده اند, 262 تن يعني بيش از 71 درصد آنها به كشورهاي ديگر رفته‌‏اند و ديگر بازنگشته‌‏اند.
همچنين, براساس آمار اداره كل دانش آموختگان وزارت بهداشت، در سال 78 در برابر هر 6 نفر متقاضي پزشكي عمومي يا بالاتر براي خروج از كشور تنها يك نفر به كشور بازگشته است, به عبارت ديگر از يك هزار و 646 خروجي، 269 نفر بازگشته‌‏اند و بسيار جاي تاسف دارد, چنان چه بدانيد بيش از چهار هزار كرسي استادي در دانشگاه‌‏هاي معتبر جهان در اختيار ايرانيان است.
شايد بتوان گفت: ناديده انگاشتن و پايين آمدن منزلت اجتماعي متخصصان و قدر ناشناسي, نبودن امكانات، نداشتن شغل مناسب و حداقل زندگي خوب راحت از جمله دلايلي است كه اين معضل بزرگ را پديد آورده است. همچنين,عدم مشاركت قطعي هيات‌‏هاي علمي در تصميم‌‏گيري مديريت دانشگاه‌‏ها برخوردهاي سليقه‌‏اي و تبعيض‌‏آميز كه متاسفانه قبح خود را نيز از دست داده‌‏اند, مزيد بر علت شده است.