آزيتا نسيمی

محسن مخملباف مصاحبه ايی را با « روزنامه شرق» انجام داد. قسمت اول اين مصاحبه در تاريخ چهارم خرداد چاپ و قرار بود که قسمت بعدی آن متعاقبا در اين روزنامه درج شود. اما محسن مخملباف از انجايی که مصاحبه کننده خانم « مينا اکبری » جرات کرده بود، بنويسد:” مخملباف با توفان حرف‌هايش را زد و رفت. بعيد است با توفان حافظه‌ها را تغيير داد”، برآشفت و با چاپ يادداشتی در همان روزنامه ( مورخه 6 خرداد) از انتشار بقيه مصاحبه رسما جلوگيری کرد.

امروز روز، « محسن مخملباف» سعی دارد که نقش فردی را بازی کند که خود مورد سانسور و به مهری رژيم قرار گرفته است؛ در حالی که چه در گذشته و چه درحال حاضری که فيلم می سازد، تمام هم و غمش استفاده از بودجه و بهترين امکانات حکومتی برای ساختن فيلمهای « سرکاری» بوده است. برای شناخت چهره واقعی محسن مخملباف ديروز و امروز، نگاهی گذرا می کنيم به دو فيلم به کارگردانی او يعنی : « بايکوت» و « سفر قندهار». باشد که اين نمونه های تاريخی، تازه گر حافظه ی جمعی ما جوانان ايران گردد.

« بايکوت»

در سال 1364 توسط « وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی» فيلمی به کارگردانی « محسن مخملباف» و با بودجه ی سنگينی به نسبت ديگر فيلمهای ايرانی به نام « بايکوت» ساخته شد. موضوع و هدف فيلم لجن مال کردن ايده ها و فعالين کمونيستی ايران بود. هدف ما در اينجا اصلا متوجه موضوع فيلم نيست بلکه نشان دادن سو استفاده از موقعيت زندانيان سياسی زندان « عادل آباد شيراز» و شکنجه ی روحی آنان است. در اين فيلم زندانيان را با زور و تهديد و در مواقعی با و عده ی آزادی مجبور به شرکت در فيلم کردند و آنها را در نقشهای مختلف سياهی لشگر تا نقشهای درجه دو در فيلم جای داده اند. شروع فيلمبرداری اين فيلم در زمستان 1363 آغاز شد. درست در موقعی که هيچگونه سازمان يا نيروی مدافع حقوق بشری وجود نداشت که از وضعيت زندانيان سياسی ايران ديدن کند. در اين شرايط زندانيان سياسی در مقابل وحشيگريهای رژيم بدون هيچگونه حمايت مادی قرار گرفته بودند و مجبور به بازيگری در جلو دوربين کارگردان رژيم شدند. « محسن مخلمباف» با همکاری « مجيد ترابپور» رئيس زندان عادل آباد شيراز با انتخاب مهره های فعال و حبس کشيده ی قديمی زندان که نزد ديگر زندانيان وجهه ای داشتند و با مجبور کردت آنان به شرکت در فيلم سعی در شکستن روحيه ی ديگر زندانيان داشتند. اين دسته از زندانيان مشهور نيز که با توجه به اعدامهای دسته جمعی آن زمان از افراد قديمی زندان محسوب می شدند يا می بايست در دسته اعدامهای جمعی قرار بگيرند همانطور که افرادی مثل « محمود حسنی»، « محسن توکلی»، « حسن پايدار»، « محمد جاور»، « اسماعيل دالوند» ، « جهانگير طالبی»، و … قرار گرفتند و يا اينکه بالاجبار در فليم شرکت کنند. در بين زندانيان که مجبور شدند در فليم بازی کنند تعداد زيادی مشاهده می شوند که مستقيما از سلولهای انفرادی آنها را بيرون آورده بودند. به عنوان مثال « محمد جمالی» از سلول انفرادی بعد از مدت يکسال و دو ماه بيرون آورده شده است و او را به اجبار در فيلم جای دادند. او بعد از آن محکوم به دهسال حبس می شود و می تواند وارد بند عمومی شود. ولی با اينحال رژيم در سال 1367 او را اعدام می کند ( اسم او در ليست گزارش اعداميان گاليندوپل که روز 14 فوريه 1990 از زندانهای ايران ديدن کرد می باشد).

واقعا نمی دانم که محسن مخملباف چگونه و با استفاده از چه ماده ی پا ک کننده ايی قادر است اين ننگ و سياهی را از پرونده ی به اصطلاح هنری خود پاک کند!

« سفر قندهار»

فيلم « سفر قندهار» به کارگردانی محسن مخلباف به عنوان بهترين فيلم سال 2001 معرفی شد. يکی از علل اصلی مطرح شدن اين فيلم حمله آمريکا به افعانستان بود که مجددا اين کشور فراموش شده را به راس خبرهای دنيا برد. فليم محسن مخلمباف هم از آنجائی که يکی از آخرين فيلم های ساخته شده پيش از سقوط طالبان بود، مورد توجه علاقمندان قرار گرفت. اما داستان به همين جا ختم نمی شود بنا به افشاگيری که روزنامه « تايم» چاپ آمريکا ( در تاريخ 19 دسامبر 2001) نمود بازيگر فيلم « سفر قندهار» ساخته محسن مخملباف يک تروريست وابسته به رژيم جمهوری اسلامی است. اين فرد بنام « ديويد بلفيلد» در سال 1980 از طرف رژيم اسلامی حاکم بر ايران مامور قتل يکی از مخالفان رژيم بنام « علی اکبر طباطبائی» درمريلند آمريکا شد که پس از انجام ماموريت خود به ايران گريخت و به استخدام خبرگزاری دولتی رژيم (ايرنا) در آمد.

« ديويد بلفيلد» که يک سياهپوست آمريکايی است در ليست اسامی بازيگران فليم بنام « حسن طنطائی » معرفی شده است. ديويد بلفيلد در اين فيلم نفش يک دکتر سياهپوست آمريکائی را ايفا می کند. مخملباف تاکنون در برابر سوالات خبرنگاران تنها به اين موضوع اشاره کرده است که وی از بازيگران فيلم در مورد گذشته شان پرس و جو نمی کند.

عجب دروغگوی بی صفتی است اين جناب محس مخملباف!