از بسکی سفر رفته
هِی -ایوَر-و-اووَر- رفته
هِی نَیمَده در رفته
دل من دیگه سر رفته

هربار که شیراز اومده
اوّلِش بُو ناز اومده
آخِرش بُو -جَر-رفته
دل من دیگه سر رفته

یِی گُلی تو حَصین دُوشتم
از صُب تُو پِسین دُوشتم
غنچَه ش دَمِ پَر رفته
دل من دیگه سر رفته

هِی جِلزِ و وِلِز کِردَم
هِی یِی گوشه کِ‍ز کِردَم
عمر من هدر رفته
دل من دیگه سر رفته

از عشق تو خَسَّم شد
دِل-دَلّی-پُر از غم شد
قِم بیار که سر رفته
دل من دیگه سر رفته

اشکُم دیگه قِرمز شد
عاجِز شد و بی جِز شد
خون از چِشِ تر رفته
دل من دیگه سر رفته

مرغ دلُم اُریت شد
پَرپَر زد و پَر پیت شد
جونُم دیگه دَر رفته
دل من دیگه سر رفته

او سمندرُم کِرده
او دربدرُم کِرده
از بسکی سفر رفته
دل من دیگه سر رفته