شیرازو میگَن نازه واسِی ،آفتُو جِنگِش
قَلبا رو گِر‌ ِن میزنه به هم تیرشِه ی تِنگِش

بُلبُل تو کوچا،تو پَس کوچا غزل می خونه
شعرُی تَر ِ حافظ میریزه از سر‌ ِ چِنگِش

عطر گُلِ یاسم و نسترن ، بهار نارنج
هِی سر می کشه از تو خونُوی و ازو و ِلِنگش

اینجان که اگه چیش تو چیشُوی هیکّی بودوزی
ساز ِ دلشو می شنُفی از جِلِنگ جِلِنگِش

اَی دختر همسایه ی ِ دیوار به دیوار،
لیم لیم دیوارَک زد ،تو بُدُو بزن پِلِنگِش

قَلبُوی پیزُوری نیس تو سینهِ ی مردم شیراز
تا بیخودی ریشمیز بزنه تو درز دِنگِش

دنیاروتی پَس می گشت و هِی میگفت:
از شهر چه خبر؟قربون اون آفتُو جِنگِش