محمدعلی ابطحی:
چند روز پیش – قبل از اینکه کسی حتی فکرکند میخواهند شرق را ببندند – جمعی از مسئولان روزنامه های اصلاح طلب در جلسه ای بودند. آقای کروبی هم بود. یکی از مسئولان روزنامه ها گرازش می داد که در این مدت چند ماهه قیمت کاغذ دو برابر شده است و عملاً روزنامه هایی که پشتوانه ی دولتی ندارند در آستانه ی تعطیلی قرار گرفته اند. تحلیل همه این بود که این راه خیلی مدنی تر از بستن فله ای مطبوعات توسط سیستم قضائی است.

در کنار این بحران روزنامه ای، اگر حمله ی فراگیر نیروی انتظامی برای جمع آوری ماهواره و فیلترینگ مرتب سایت ها و نامه ی رئیس دفتر رئیس جمهور که از رسانه ها، شکایت به دادستانی را مورد توجه قرار داده اضافه کنیم، حلقه ی کاملی برای محدود شدن اطلاع رسانی در کشور ترسیم می شود.

آقای کروبی می گفت این محدودیت در سالی که دو انتخابات در پیش است، و گروه های اصلاح طلب برعکس محافظه کاران از رسانه های بزرگ دولتی و نیمه دولتی بی بهره اند، معنادارتر است. طبعاً مسائل هسته ای ایران هم که در همه جای دنیا – به جز ایران – در صدر اخبار قرار دارد در این مسأله بی تأثیر نیست.

در هر حال باید باور کرد که محدود کردن رسانه های اطلاع رسانی در دنیای کنونی که دنیای ارتباطات نام گرفته، اثری ندارد. سیل امکانات ارتباطی جدی تر از آن است که بتوان اطلاع رسانی را محدود کرد.