روشنگری:
* رژيم جمهوری اسلامی همان رژيم کشتارهای 67 است و همان ظرفيت را برای آدمکشی و جنايت حفظ کرده است…اکنون در شرايطی که رژيم آرايش جنگی به خود گرفته است, نمی توانيم نسبت به احتمال انتقام جويی گسترده اش از اسيران ملت ايران در زندان ها بی تفاوت باشيم.

روشنگری:رفتار وحشيانه جمهوری اسلامی در قبال اکبر محمدی و قتل دلخراش وی زير شکنجه زنگ های خطر را بار ديگر به صدا درآورده است. رژيم به خوبی می دانست که اکبر محمدی زندانی شناخته شده ای است و بنابراين فراهم کردن شرايط نابودی وی نمی تواند با سکوت و خودداری از اعتراض به رژيم همراه باشد. رژيم در جريان قتل زهرا کاظمی نيز موجی از اعتراض گسترده ايرانيان سراسر جهان و نهادهای طرفدار حقوق بشر را تجربه کرده بود. پس چرا با آگاهی کامل از اين تجربه بار ديگر به جنايتی مشابه در حق اکبر محمدی دست زد؟ چرا چهره شناخته شده ای همچون احمد باطبی را دوباره به آن طرز قلدرمنشانه دستگير کرد؟ تعمق در اين چراهاست که راه به اهميت و فوريت و مبرميت اعتراض های هر چه گسترده تر در دفاع از زندانيان سياسی ايران می گشايد.

حمهوری اسلامی نه اکنون که به اعتراف فرماندهان نظامی اش از مدتها قبل خود را برای مقابله نظامی با آمريکا آماده کرده است. سال گذشته فرمانده سپاه پاسداران رژيم از آمادگی نيروهای سرکوب رژيم برای “جنگ های نامتقارن” با “دشمن خارجی” خبر داده بود. جنگ های مزبور از نوعی است که اکنون حزب الله در مقابل تهاجم رژيم اسراييل در جنوب لبنان به کار گرفته است.
همين آمادگی در زمينه تحريم های اقتصادی نيز مورد تاکيد رژيم قرار گرفته است. با داغ شدن بحث تحريم های اقتصادی ايران در اثر اولتيماتوم جديد شورای امنيت در رابطه با پرونده هسته ای, برخی مسوولان رژيم در 11 مرداد از ذخيره سازی های صورت گرفته در زمينه های مختلف خبر دادند. محمد صادق مفتح معاون وزير بازرگانی گفت:”درحال حاضر وزارت بازرگانی از ذخاير مطمئن در زمينه کالاهای اساسی برخوردار است.”
محسن شاطر زاده سرپرست معاونت توليد وزارت صنايع و معادن نيز گفت: “از مدتی پيش اين وزارتخانه درحال برآورد ذخيره سازی به ميزان يک ‌سال بوده است.” (1)
با اين حال رژيم تنها در رابطه با تحريم اقتصادی و يا احتمال تجاوز نظامی نيست که خود را آماده کرده است. اين احتمال را با توجه به آرايش جنگی رژيم نمی توان از نظر دور داشت که درهم شکستن همه پل ها, جاده ها, حتی ده کوره های سياسی برای عبور از رژيم در شرايط درهم ريختن يا شل شدن امکان کنترلش بر مردم نيز بخشی از تدارکات آن محسوب شود. اگر دستگيری, شکنجه, ضرب و شتم, صدور احکام سنگين و ظالمانه برای فعالين و سازمانگران دانشجويی, پيگرد فعالين زنان, دستگيری های وحشيانه در استان های خوزستان, کردستان, بلوچستان, آذربايجان, شدت دادن به سانسور و فيلترينگ و حمله مجدد به خانه های مردم برای برچيدن ماهواره ها, راه اندازی بساط پيگيردهای جديد خيابانی به نام مقابله با اشرار, افزايش اعدام های علنی و صدور احکام وحشيانه سنگسار و قطع عضو, تمرکز بر سرکوب نهادهايی که در چهارچوب قانون اساسی رژيم يا در حاشيه آن سعی می کنند تا به دادخواهی قربانيان سرکوب صدايی قابل شنيدن بدهند و در همين رابطه غيرقانونی اعلام کردن کانون مدافعان حقوق بشر و بالاخره زجرکش کردن اکبر محمدی و بازداشت مجدد اکبر باطبی با سياست های سرکوب دوره ای رژيم مربوط نبوده و بخشی از تدارکات آن باشد, در اين صورت بدون هيچ ترديدی سرکوب زندانيان سياسی حلقه مهمی در زنحيره سرکوب های رژيم را تشکيل خواهد داد. با توجه به چنين خطری است که مبارزه با رژيم بر محور شعار آزادی زندانيان سياسی در شرايط کنونی اهميت فوق العاده ای کسب می کند و هر چه صدای اعتراض به جنايت های حکومت اسلامی در حق زندانيان سياسی بلندتر شود, و فشار بر رژيم در اين حوزه افزايش يابد, به همان ميزان می تواند در متوقف کردن ماشين سرکوب رژيم پراهميت تر باشد.
البته بايد دانست که تشديد سرکوب رژيم نشانه ضعف آن است. رژيم هر زمان که موقعيت خود را لرزان يافته و نسبت به آينده موجوديت خود احساس خطر کرده است, وحشی تر و لجام گسيخته تر تيغ برکشيده و قتل عام کرده است و اول از همه به سراغ گروگان های اسير ملت در سياهچال های قرون وسطايی خود رفته است. ملت ايران بهترين و شايسته ترين عزيزان خود را در سال های حکومت اسلامی از دست داده است, که قتل عام هولناک زندانيان سياسی از موارد برجسته آن است. رژيم جمهوری اسلامی همان رژيم کشتارهای 67 است و همان ظرفيت را برای آدمکشی و جنايت حفظ کرده است. کشتار زندانيان سياسی در تابستان 67 يک فاجعه بود, نمی توانيم در شرايطی که رژيم آرايش جنگی به خود گرفته است, نسبت به احتمال انتقام جويی گسترده اش از اسيران ملت ايران در زندان ها بی تفاوت باشيم.

1- رجوع کنيد به
http://www.roshangari.net/as/ds.cgi?art=20060801143132.html