گویا نیوز:
اخطار: باز انتشار این پرسش و پاسخ در نشریات داخل کشور اکیدا ممنوع است. انتشاردهندگان با خطر تظاهرات منطقه ای و فرامنطقه ای و به آتش کشیده شدن دفتر نشریه و راهپیمایی امت حزب الله و زندان و شکنجه و “خودکشی شدن” رو به رو خواهند شد.

دکتر رُزِن سخن، متخصص امراض ِ سیاسی و اجتماعی و فوق تخصص در رشته ی ایدز حکومتی، نویسنده ی کتاب جنجالی “مبارزه با ایدز را علنی کنیم”، این هفته به سوالات شما در زمینه ی ایدز حکومتی پاسخ می دهد:

– آقای دکتر سخن! با تشکر، لطفا کمی در باره ی بیماری ایدز حکومتی توضیح بدهید.
– ایدز حکومتی یا سیاسی، مانند ایدز عادی، بیماری یی است به شدت خطرناک که در حال حاضر راه درمانی برای آن کشف نشده است.

– چه کسانی بیشتر در معرض این بیماری قرار دارند؟
– اهل تفکر و اندیشه، روزنامه نگاران، نویسندگان و روشنفکران بیشتر در معرض خطر قرار دارند. ویروس بعد از از بین بردن و تضعیف ِ این گروه که حُکم ِ سیستم دفاعی کشور را دارند، زمینه را برای هجوم نیروهای بیگانه فراهم می کند که با یک حمله سبُک، می توانند آن را در هم بکوبند. نمونه ی روشن آن اتحاد جماهیر شوروی بود که سال ها اسیر این بیماری بود و اهل قلم و نویسندگانش را برای تراشیدن یخ به سیبری می فرستاد و به همین خاطر به یک ضرب از هم پاشید.

– آقای دکتر! یعنی همه ی متفکران و اهل قلم در معرض خطر هستند؟
– خیر. متفکران و اهل قلمی که خود را با ویروس هماهنگ کنند، یا راجع به گل و بلبل و طبیعت بی جان بنویسند خطر تهدیدشان نمی کند.

– ممکن است بفرمایید این ویروس از کی وارد مرزهای ایران شد؟
– در این باره دو تئوری وجود دارد: گروهی معتقدند که این بیماری مهلک در سال های 56-57 به ایران وارد شد. ولی گروه دیگری بر این باورند که این مرض در طول تاریخ ایران وجود داشته و به صورت های مختلف کشتار می کرده است. چیزی که مسلم است ویروس این بیماری به شکل های مختلف ظاهر می شود و بیمار را مبتلا می کند.

-مثلا چه شکل هایی؟
– در بررسی های بالینی و کلینیکی این اشکال مشاهده شده است: شلاق، کابل، باتون، شی سخت، مشت، لگد، اتوبوس مسافربری، جک اتومبیل، الکل پنجاه و پنج، طناب، دشنه. اشکال دیگری هم گزارش شده که فعلا در مرحله ی تحقیقات آزمایشگاهی است که عبارتند از: لنگه کفش و شیاف پتاسیم که فعلا تا رسیدن به نتیجه ی قطعی نمی توانیم به طور صد در صد آن ها را تائید کنیم.

-جناب دکتر؛ با چه وسایلی زمینه های بیماری فراهم می شود؟
– وسایل آلودگی به ترتیب عبارتند از خودکار بیک و مداد نوک تیز و خودنویس و کاغذ سفید، و در دوران ما، کی بورد کامپیوتر و صفحه ی نمایشگر. معتادان اینترنتی و وب لاگ نویسانی که دائم در حال مصرف لپ تاپ هستند (دائم الآن لاین ها) بیشتر در معرض آلودگی قرار دارند.

– برای مبتلا نشدن چه باید کرد؟
– باید از این وسایل دوری کرد. یا آن ها را در زمینه هایی غیرسیاسی، مانند فال قهوه و فال ورق و طالع بینی و چگونه ثروتمند شدن و خوشبختی آسان به کار گرفت. نویسندگان سیاسی هم می توانند با استفاده مرتب از علائم “سه نقطه”، “کروشه […]”، به کار نبردن کلمات ِ “رهبر”، “خامنه ای”، “مصباح” (آیت الله، نه موشک)، و بهره گیری از فن خودسانسوری و استریل سازی، خود را از خطر ابتلا دور نگه دارند. البته هیچ تضمینی برای این که ویروس به این اشخاص نزند نیست. در نمونه ای که اخیرا در بندرعباس مشاهده شده است، دختر خانمی به خاطر سهل انگاری، گرفتار این بیماری شده اند و به سرعتی باور نکردنی تا پای مرگ رفته اند.

– یعنی گروه اول هرگز مبتلا نمی شوند؟
– چرا. ویروس گاه آنها را هم مورد حمله قرار می دهد.

– عوارض این بیماری چیست؟
– در بهترین حالت به سادگی می کشد. در بدترین حالت به شدت زجر کش می کند. زجر ناشی از این بیماری، از زجر بیماری هاری هم بدتر است.

– ممکن است بفرمایید بیمار پیش از مرگ چه مراحلی را طی می کند؟
– بسته به نوع و شدت بیماری متفاوت است. بیمار بعد از ابتلا، احساس می کند در سلولی کاملا تنها مانده است و دارد دیوانه می شود. احساس می کند دیوارها به سمت او می آیند و فشار می آورند. این مرحله بین یک ماه تا یک سال طول می کشد. از یک جلد مفاتیح الجنان در دسترس هم کاری ساخته نیست و همه ی درها بسته می ماند. تنها در ِ باز، در ِ جهنم است (در ِ جهنم دُرُست در چند قدمی در ِ سلول است). در کتاب نلسون سال 2004، به جای “سلول”، واژه ی “سوئیت” آمده که تفاوتی در معنی ندارند. در مرحله ی بعدی، انسان نمی خواهد حرف بزند ولی زبانش مثل بلبل باز می شود و بی هیچ دلیلی چَه چَه می زند. در برخی مواقع گزارش شده که بیمار حتی عرعر و عوعو می کند و زوزه می کشد. بیمار در چنین حالتی دیگر دوست، همرزم، همقلم، همکار و غیره نمی شناسد و حاضر است علیه این اشخاص دست به هر کاری بزند و خود را خلاص کند. در مراحل آخر، بیمار زمین را لیس می زند و پای هر کسی که دم دستش باشد می بوسد و دنبال قلم می گردد تا چیزی را که به او می دهند امضا کند. بسیاری از بیماران گمان می کنند که با امضا دردشان کم می شود ولی گاه درد شدید تر می شود و بیمار فکر می کند اگر خودکشی کند بهتر است. متاسفانه این ویروس ِ عجیب، راه خودکشی بدون درد را هم می بندد. تا کنون دو روش موثر برای خلاصی از این بیماری شناخته شده که عبارتند از خوردن داروی نظافت و حلق آویز با بند کفش که البته خیلی خیلی دردناک است.

– آیا بیمار حتما می میرد؟
– بله. حتما می میرد. اگر جسماً هم نمیرد، بدون شک روحاً می میرد. بیمار دچار کینه و نفرت شدید می شود و ضمن سکوت، منتظر لحظه ای می ماند که راه قطعی درمان این بیماری پیدا شود. تا آن موقع، او در رویاهای خود – که به واقع مانند رویاهای ناشی از مصرف ال.اس.دی است – روزی را می بیند که به خیابان ها ریخته و ویروس را از درخت آویزان کرده است. حتی رویاهایی گزارش شده که در آن شخص با کارد و قمه سر در پی […] گذاشته و وقتی طرف موقع دویدن، [نع…]هایش از پایش در رفته آنها را برداشته، بر سر آن بخت برگشته که نقشی هم در بیماری نداشته کوبیده است.

– آقای دکتر سخن! آیا در زمان اوج این بیماری عقاید انسان هم آسیب می بیند؟
– بله. این عقاید گاه به طور کامل عوض می شود. مواردی در دهه ی شصت گزارش شده که تئوریسین جهانی ماتریالیسم دیالکتیک تبدیل به مُبلغ ِ درجه ی یک ِ سوررئالیسم جادویی شده است.

-سوررئالیسم جادوئی؟! ممکن است بیشتر توضیح دهید؟
-نخیر؛ ممکن نیست. بنده جانم را دوست دارم.

– یعنی [….] و [….]
– نخیر؛ [….] من هنوز جوانم و آرزو دارم.

– آیا مواردی بوده که بیمار بدون درد درمان شود؟
– بله. در سال های پیش از انقلاب اگر بیمار خود را با ویروس هماهنگ می کرد درد نمی کشید و معالجه می شد و حتی شکم می آورد و رئیس رادیو تلویزیون می شد، اما نمونه ی جدید و تغییر شکل یافته این ویروس، درمان بدون درد را کاملا غیرممکن کرده و حتی اگر شخص ِ مبتلا، خود را کاملا با بیماری هماهنگ کند باز درد خواهد کشید.

– آقای دکتر! از این که با حوصله به پرسش خوانندگان ما پاسخ دادید از شما سپاسگزاری می کنم.
– من هم از شما به خاطر فرصتی که به من دادید متشکرم.