بازتاب: یک روزنامه‌‌نگار آمریکایی که چندی پیش گشت‌وگذاری در شهرهای اروپا داشته، از وضعیت اعتقاد مردم این قاره به خدا و اعتقادات مذهبی، شوکه شده است.

او با مرور بافت جمعیتی اروپا، کاهش شدید اعتقادات مسیحیان این قاره را زمینه‌ساز خودکشی سیستماتیک اروپا دانسته و به آمریکایی‌ها که قدری متدین‌تر از اروپایی‌ها هستند، هشدار داده که خطای اروپا را تکرار نکنند.

به گزارش سرویس بین‌الملل «بازتاب»، «جیمز گنون» در گزارش خود در «یو.اس.ای.تودی» می‌نویسد: دو سکانس متفاوت در سفر اخیر به اروپا؛ ما در «پراگ» هستیم؛ پایتخت جمهوری چک که بارها و کافه‌ها سرشار از مردم است. مغازه‌های جذاب فروش کریستال و آثار هنری هم همین‌طور، اما بیشتر کلیساهای جامع تاریخی و کلیساهای عادی به طور غیرمنتظره‌ای خالی است، البته به جز توریست‌هایی که در حال عکس گرفتن هستند. توجه به تیتر هفته‌نامه انگلیسی‌زبان «پراگ‌پست» نیز جالب است، چراکه این شهر را پایتخت جدید پورنوگرافی اروپا دانسته و این در حالی است که این پرسش مطرح می‌شود که چرا تنها 19 درصد مردم کشوری که تنها یک دین و مذهب دارند، به وجود خدا معتقدند.

سکانس عوض می‌شود و به «رم» می‌رسیم. «واتیکان»، در دریای 150 هزار نفری مردمی که در میدان «سنت پیتر» منتظر سخنرانی پاپ هستند، شناور می‌شویم. برای یک بازدیدکننده آمریکایی کاتولیک، اروپا گیج‌کننده و امروزه، مکانی دلسردکننده است. آیا خدا در آنجا وجود دارد؟ بسیاری از علایم و نشانه‌ها این‌گونه نشان نمی‌دهد.

افکار عمومی معتقدند که الکلی‌ها خارج از شمارشند و این‌که بسیاری از مردم چک، بیش از وجود خدا به وجود بشقاب‌پرنده‌ها معتقدند و افکار عمومی نیز به احتمال زیاد درست می‌گویند.

تحقیقات، نشان‌دهنده کاهش شدید حضور مردم در کلیساها و انجام اعمال مذهبی در بسیاری از کشورهای اروپایی است. مجموعه‌ای از این تحقیقات از سال 1970 تاکنون در پنج کشور کلیدی اروپا (فرانسه، بلژیک، هلند، آلمان و ایتالیا) نشان می‌دهد که حضور مداوم در کلیسا از 40 درصد مردم، به حدود 20 درصد آنان رسیده است. البته این کاهش در کشورهای کاتولیک بیشتر است.

با این وجود، چگونه می‌توانیم غم انبوه مردم از مرگ پاپ ژان پل دوم در آوریل را توجیه کنیم؟
شماری از کارشناسان، بروز دوران پست مسیحی در اروپا و اثرات عمیق آن بر این قاره را آینده شومی برای آمریکا می‌دانند.

اروپا به کجا رفته است؟ آمریکا به کجا می‌رود؟ این امر برای بسیاری از مسیحیان ترس‌آور بوده و باعث دوگانگی مذهبی در کشور شده است.

«جورج ویگل»، از نویسندگان کاتولیک، اختلاف نگرش آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها را ناشی از آن می‌داند که آمریکایی‌ها به کلیسا می‌روند و اروپایی‌‌ها خیر و بی‌توجهی به مسیحیت در اروپا با تصویب قانون اساسی اتحادیه اروپا در سال 2004 این بحث را قوی‌تر می‌کند. از جمله پیامدهای فراموشی ریشه‌های مذهبی و مقررات اخلاقی در اروپا، می‌توان به کاهش میزان زادوولد به زیر مقیاس جایگزینی، اشاره کرد. سقط جنین، کنترل زادوولد، پذیرش ازدواج همجنس‌گرایان و روابط جنسی اتفاقی از جمله عواقب دیگر هستند.

به گفته «ویگل»، اروپا با این کار در حال یک خودکشی سیستماتیک با از بین بردن جمعیت خویش است.
آمار سازمان ملل نیز این مسائل را تأیید می‌کند.

هیچ‌کدام از کشورهای اروپای غربی، درصد تولد کافی برای جایگزینی جمعیت خود را ندارند که بنا بر آمار، 1/2 فرزند برای هر خانواده است. آلمان، روسیه، اسپانیا، لهستان و ایتالیا، همگی میزان تولدی حدود 3/1 فرزند را دارند. بنا بر آمار سازمان ملل در چک، این میزان، کمتر از 2/1 فرزند و حتی در کشور کاتولیک ایرلند 9/1 فرزند است (در آمریکا این میزان که تقریبا ثابت است، بیش از دو فرزند برای هر زن است).

بر پایه گزارش‌های سازمان ملل در سال 2004، پانزده کشور که بیشتر آنها در جنوب و شرق اروپا هستند، به میزان‌‌های تولید نسلی رسیده‌اند که در تاریخ بشریت، بی‌سابقه است که با ادامه این روند، قاره اروپا به قاره فراغت تبدیل خواهد شد.

بر مبنای پروژه‌های سازمان ملل، تا سال 2050، 40 درصد مردم ایتالیا به سن بالای شصت سال می‌رسند. با رسیدن به نیمه قرن، جمعیت 25 کشور اروپایی، پایین‌تر از حد کنونی خواهد بود. به گونه‌ای که روسیه 31 میلیون نفر، ایتالیا 2/7 میلیون نفر، لهستان 6/6 میلیون نفر و آلمان 9/3 میلیون نفر را از دست خواهند داد؛ بنابراین، اروپا با کمرنگ کردن مذهب، پیرتر شده و به تدریج خود را می‌کشد.

آیا این امر، می‌تواند مدلی برای آمریکا باشد؟
آرای دادگاه‌‌ها مبنی بر ممنوعیت نماز در مدارس و برداشتن بسیاری از صحنه‌های ولادت حضرت مسیح از میادین عمومی و قانونی کردن ازدواج همجنس‌گرایان، تنها بخش‌هایی از این نمونه‌اند.

نمونه دیگر، برداشتن جمله «ما به خدا اعتقاد داریم» از پول رایج آمریکا و نیز عبارت «تحت حاکمیت خداوند» از پیمان وفاداری آمریکایی‌هاست.
خلاصه آن‌که اروپا به ما نشان می‌دهد، این راه به کجا منتهی می‌شود. این راه درستی برای آمریکا نیست.