نیویورک تایمز – ملایان بر سر یک چیز توافق همگانی دارند:
اگر صدام حسین بمب اتمی داشت، آمریکا او را از کویت بیرون نمی انداخت

در مطالعات مربوط به خاورمیانه، تضاد بین رفتار ایران و عراق قابل بررسی است: صدام حسین به هر دری می زند تا غرب را در مورد سلاح های غیر قانونی اش فریب دهد، ودر همان لحظه، ایران با افتخار و مانند پدری که فرزندی نابغه ای را معرفی می کند، واحد تغذیه اورانیوم خود را به جهانیان نشان می دهد.

سوآل این است که ملا ها، چه واکنشی به پیروزی آمریکا در عراق نشان خواهند داد؟ احتمالاً، جمهوری اسلامی در حال حاضر، با نقشه های آمریکا در مورد عراق سرشاخ نمی شود. چند دلیل برای این رفتار وجود دارد، که مهم ترین دلیل و اصل قضیه این است که تهران می خواهد فرصت برای دستیابی و ساختن سلاح اتمی بدست بیاورد.

وقتی ایالات متحده در ۱۹۹۱ عراق را به آسانی از کویت بیرون انداخت، ملا ها حساب کار خود را کردند و برنامه تحقیقات هسته ای را که پادشاه سابق ایران شروع کرده بود و آنها با آن مخالفت کرده بودند، ادامه دادند.

. بنا بر این، اگر جمهوری اسلامی بتواند سلاح اتمی بسازد، دیگر مجبور نیست مدام نگران باشد که آمریکا، بلایی را که بر سر عراق درآورد، بر سر او نیز درآورد.

بحث های زیادی جریان داشته است که آیا در محور شیطانی، پس از عراق نوبت جمهوری اسلامی است؟ آن چیزی که باعث هراس رهبران جمهوری اسلامی می شود، احساسات طرفداری و موافقت با آمریکا، خاصه در بین جوانان ایرانی است.

در حال حاضر، تهران به هیچ وجه اجازه نخواهد داد که پاسداران انقلاب یا شرکای عراقی آنها، دست به شلوغ بازی در عراق بزنند؛ اما همینکه دست روحانیون به سلاح اتمی رسید، یعنی حدود دو سال دیگر، می توانند با شدت و حدت بیشتری بکوشند نظام سیاسی عراق را دستکاری کنند.

بدترین حالت ممکن برای جمهوری اسلامی این است که آمریکا، ساخت قدرت اعراب سُنی را بطور سیستماتیک تخریب کند و قدرت واقعی را در اختیار اکثریت عراقیان شیعه قرار دهد. وقتی روحانیت ایران ببیند که یک عراق دموکراتیک توسط شیعیان اداره می شود و الگویی است برای ایرانیان، آن وقت است که نگرانی واقعی آنها شروع خواهد شد. شاید، شیعیان عراقی که همیشه چشمشان به الوهیت ایران گذشته بوده است، بتوانند پناه و منبری در اختیار روحانیون مخالف در ایران بگذارند.

نیویورک تایمز، ۱۳ مارس ۲۰۰۳