بی‌بی‌سی: دارندگان رايانه های شخصی در ايران بسيار زيادند و کافی نت ها بوفور وجود دارند
روزنامه تايمز چاپ لندن در مقاله ای به قلم بن مکنتاير با اشاره به رشد انفجاری جمعيت جوان ايران، معتقد است عصيانگری “روزنگاران اينترنتی” هراس دولت تندرو ايران را بدنبال داشته است.
نويسنده تايمز مقاله اش را با اشاره به اظهارات اخير محمود احمدی نژاد، رئيس جمهور ايران، در انکار کشتار يهوديان و محدوديت های تازه در پخش موسيقی آغاز کرده است.

وی می نويسد اگرچه ايران تحت سلطه محافظه کاران تندرو صدای موسيقی عامه پسند غربی را خاموش می کند، در مقابل فرياد اعتراض آميز و عصيانگری از حوزه ديگر فرهنگش بيرون زده است.

رشد وبلاگستان در ايران انفجاری بوده است. هم اکنون در ايران بيش از ۱۰۰ هزار وبلاگ فعال وجود دارد. اين روزنگارهای شخصی هر موضوع قابل تصوری را از حيوانات خانگی گرفته تا سياست، پوشش می دهند.

هرچند زبان فارسی در ميان زبان های فراگير جهان در رتبه بيست و هشتم جای دارد اما اينک در وبلاگستان با فاصله ای کم از زبان فرانسه، دومين زبان مورد استفاده بلاگرها جا گرفته است. جايی که ايرانيان آن را “وبلاگستان” می خوانند: سرزمين پر حرارت و سرکشی که در آن ابراز عقيده آزاد است.

آقای مکنتاير برخورد بين تندروها و کاربران اينترنت در ايران را نشانه ای از تازه ترين و مهم ترين نبرد بر سر آزادی بيان می داند.

ظاهرا با گسترش وبلاگ نويسی، ديوارنويسی در توالت های عمومی تهران منسوخ شده است

بن مکنتاير

به نوشته او نتيجه اين مبارزه نه تنها قواره آينده ايران را شکل خواهد داد بلکه بر آينده اينترنت بعنوان ابزاری سياسی تاثير خواهد گذاشت. ابزاری که توسط آن اعتراض سياسی بدون هيچ مانعی صورت می گيرد.

کشور وبلاگ خيز

نويسنده مقاله تايمز معتقد است رشد وبلاگ نويسی ايرانيان بخشی از يک جريان جهانی است و می نويسد، در سال ۱۹۹۹، حدود ۵۰ وبلاگ نويس در اينترنت وجود داشتند. در ماه ژانويه همان سال آنها به ۵.۴ ميليون نفر رسيدند و اينک بنا به آمار سايت “تکنوراتی” جستجوگر ويژه وبلاگ ها، بيش ۲۳ ميليون وبلاگ در اينترنت وجود دارد.

دلايلی وجود دارد که ايران را سرزمينی “وبلاگ خيز” کرده است. بيش از ۹۰ درصد جمعت باسوادند و ۷۰ درصد شهروندان کشور زير ۳۰ سال سن دارند. دارندگان رايانه های شخصی در ايران بسيار زيادند و کافی نت ها بوفور وجود دارند.

نويسنده اين روزنامه بريتانيايی با اشاره به کتاب “ما ايرانيم: وبلاگ های فارسی” به قلم نسرين علوی (اسم مستعار) شرح داده است که روزنگارهای اينترنتی در ايران احساسات متفاوت نويسندگانشان را پوشش می دهند. همچون همه وبلاگ ها، آنها نيز می توانند خودمحور، کم دقت و با غلط های ادبی و خسته کننده باشند.

نويسنده تاکيد می کند که رشد استفاده از اينترنت در ايران از هر جای ديگر در کشورهای مسلمان خاورميانه سريعتر است. او شمار وبلاگ های فارسی را از وبلاگ هايی به زبان آلمانی، ايتاليايی، اسپانيايی، روسی يا چينی بيشتر می داند و می نويسد: “ظاهرا با گسترش وبلاگ نويسی، ديوارنويسی در توالت های عمومی تهران منسوخ شده است”.

با توقيف اغلب روزنامه های اصلاح طلب و زندانی شدن برخی از دست اندرکارن آنها، وبلاگ ها فضايی برای بحث و جدل و پخش عقايدی که در ديگر حوزه ها در دسترس نيستند فراهم می کنند.

موانع حکومتی

مقاله نويس تايمز بر اين باور است که حکومت ايران از هيچ کوششی برای کند کردن رشد وبلاگستان چشم پوشی نکرده است. وی به عنوان نمونه اشاره می کند که در سال ۲۰۰۳ دولت مستقيما عليه وبلاگ نويسان وارد عمل شد و بيش از ۲۰ وبلاگ نويس با اتهاماتی چون “جريحه دار کردن عفت عمومی” يا “توهين” به رهبر جمهوری اسلامی دستگير شدند.

رژيم ايران نرم افزارهای قدرتمندی را برای مسدود ساختن اينترنت و دسترسی به وبلاگ های تحريک آميز بکار گرفته است

همچنين گزارش شده است که رژيم ايران نرم افزارهای قدرتمندی را برای مسدود کردن اينترنت و دسترسی به وبلاگ های تحريک آميز بکار گرفته است. با اين حال دولت همچنان عميقا از اين ابزار غير قابل کنترل هراسناک است.

آيت الله شاهرودی، رئيس قوه قضائيه ايران اخيرا از اينترنت بعنوان “اسب تروآيی که سربازان دشمن را در شکم دارد” ياد کرده است.

نويسنده مقاله روزنامه تايمز در بخش ديگر مطلب خود يادآوری می کند که در انقلاب ايران نيز روحانيون از فناوری های جديد زمان خود نظير کاست های صوتی حاوی پيام های آيت الله خمينی برای تسريع فروپاشی رژيم شاه بهره بردند.

بن مکنتاير معتقد است دولت ايران چنان در سانسور اينترنت ناتوان بوده که قصد دارد يک شبکه داخلی طراحی کند تا ايرانيان را از آلودگی های شبکه جهانی وب مصون نگه دارد.

وی نتيجه می گيرد که اگر دولت ايران موفق شود صدای وبلاگ های ايرانی را خاموش کند، ساير رژيم های سرکوبگر را خوشنود خواهد ساخت، اما در مقابل اگر وبلاگستان ايران بتواند به گسترش خود ادامه دهد، شبکه افکار و انديشه های آزادی خواهانه در ديگر نقاط دنيا نيز گسترش خواهد يافت.