نامه‌های ایرونی: واقعیت این است که فکر نمی کنم حتی خود سردمداران رژیم هم به داشتن “فن آوری هسته ای” باور داشته باشند! در تمام هژده سالی که پنهانی مشغول بودند، امیدی داشتند که روزی از این اهرم برای باجگیری در منطقه و جهان استفاده کنند. چرا که اگر اتم را برای “استفاده ی صلح آمیز” می خواستند، دولا دولا شتر سواری نمی کردند. بهر رو، “آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت”. پس علت این بحران آفرینی و “هیاهوی بسیار” برای چیست؟ فکر نمی کنی دعوا بر سر لحاف ملاست؟ اعوان و انصار جمهوری بیست و هفت سال است فریاد می زنند؛ “مرگ بر آمریکا” اما از هر طرف که می روند، به آمریکا بر می خورند. مدتی به خوش خیالی پنداشتند می توانند با چین یا روسیه یا کره یا ژاپن یا اروپا نیازهایشان را بر طرف کنند و هم چنان در انظار مردم ساده دل منطقه خود را ضد آمریکایی و ضد اسراییلی جا بزنند. اما حالا دریافته اند که همه ی آن دیگران هم وقتی سر دو راهی برسند، آمریکا را انتخاب می کنند. نه به دلایلی که رژیم در بوق و کرنا می دمد که “آمریکا به دیگران باج می دهد” و “آنها را می خرد” و… نه! بلکه به این دلیل که دولت های دیگر در بسیاری موارد به فکر سرزمین و منافع ملتشان اند و این منافع با پشتیبانی از لات و لوت های جمهوری بخطر می افتد! این نص صریح رابطه در جهان امروز است! همه ی ملل دنیا می دانند که حق را باید گرفت، اما نه با قلدری و جاهل بازی. آقای بوش که عربده کشید، اولا خودش رییس دزدهاست و در ثانی هفت تیرش پر است. با “خالی بندی” ممکن است بشود “چاله میدان” یا “گود زنبورک خانه” را برای چند ساعتی قرق کرد، اما نمی شود برای همیشه “جاهل پا منار” شد!