منبع: پیک نت

هيچكس باندازه مكتبی‌ها، اصول گرايان، آبادگران و بقيه “گران” ديگر، در انتخابات اين دوره از زنان كم حجاب و گاه تقريبا ‌بی‌حجاب برای رای جمع كردن استفاده نكرد. بيچاره اصلاح طلب‌ها از ترس چماق تكفير فرمان روسری سياه به كاركنان ستادهايشان داده بودند. احمدی نژاد هم، دور اول كم، اما دور دوم استفاده ابزاری را در دستور ستادش قرار داد. از بدحجاب‌ها رای گرفت، داد دست با حجاب‌ها برايش بشمارند. آن خانم‌های چادر سياه وابسته به شورای نگهبان‌اند و حقوق بگير نظارتی، البته آنكه در صندوق را باز می‌كند هم از خودشان است. يكی عملياتی است و بقيه نظارتی.
آينده آنچه دراين انتخابات انجام شد، آنقدر تعيين كننده سرنوشت روحانيت و رهبری و ولايت و بقيه مسائل است كه اين صحنه‌ها در آن گُم خواهد شد. مشتی كه زير نظارت آقا مجتبي( فرزند دلير اما پشت پرده رهبر) لباس شخصی‌ها توی دهان آيت الله جوادی آملی در قم زدند، لگدی كه برای آيت الله توسلی رئيس دفتر آيت الله خمينی در قلهك تهران پرتاب كردند و كاری كه با‌هاشمی رفسنجانی كردند، پايان يك مرحله و آغاز مرحله تازه‌ای در جمهوری اسلامی بود. آغازی كه زير همين نگاه‌ها از صندوق بيرون آمد. هنوز بايد منتظر “مسجد گوهرشاد”ها بود. رضاخان هم، همينگونه اقتدارش را تا لحظه فرار از ايران تثبيت كرد.   (عكس بالا از مرتضی نيكوباز – عكس پايين حسن سربخشيان)